Zaterdag 11 augustus
Blijf op de hoogte en volg Dorien
11 Augustus 2012 | Kenia, Nyeri
Zaterdag 11 augustus
Het is weer even geleden dat ik mijn blog heb geschreven dus het wordt hoog tijd dat ik jullie weer wat vertel over mijn avonturen! Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de reacties op mijn blogs, dat doet me erg goed en ik vind het heel leuk om te lezen!
Inmiddels ben ik al een paar dagen de enige vrijwilliger hier in Upendo, de andere vrijwilligers zijn weer naar huis. Het is best gek om hier nu alleen te zijn, ik mis het even in het Nederlands praten en het praten over alles wat we meemaken hier. Maar ik voel me hier thuis en ik ben natuurlijk niet alleen, natuurlijk zijn de kids er, de huismoeders, Jackson en zijn familie en Zack is er ook!
Toen iedereen er nog was zijn we maandag 30 augustus naar de evenaar geweest met alle vrijwilligers, dit is een leuk uitje omdat je daar leuke souveniertjes kan kopen en natuurlijk het effect van de evenaar kan zien! Het waterstraaltje draait inderdaad de andere kant op als je noordelijk of zuidelijk gaat, heel gaaf om te zien! Een meneer gaf mij en Rebecca (huismoeder) een demonstratie voor 2 euro p.p. Daarna wordt je naar de souvenierwinkeltjes geleid en moet je perse als eerste naar een bepaalde winkel, de verkopers hebben daar schijnbaar afspraken over want ze verkopen veel van het zelfde! Je moet flink onderhandelen over de prijs en dat is soms best vermoeiend…ze weten dat je genoeg geld op zak hebt, maar ik heb gezegd dat ze geen misbruik van me moeten maken en dat ik hier ben om hun kinderen te helpen en dat dat al genoeg kost! Dan dimmen ze wel in want ze vragen echt belachelijke prijzen. Vlakbij de evenaar is een enorme supermarkt en daar wilden we allemaal graag naartoe, we verlangen inmiddels best wel naar ‘normaal’ eten e.d. Dus hebben we ook daar even inkopen gedaan, ik heb van het sponsorgeld nog afwasmiddel, schuursponsjes e.d. voor de huismoeders gekocht.
Het beste van de reis naar deze plek is dat je hier hamburgers kunt kopen, verse!!! Whah daar verlangden we allemaal erg naar, samen hebben we Rebecca en Jackson getrakteerd op een hamburger en dit hebben ze bijna nog nooit gegeten, dus ook voor hen een grote smulpartij!!! Genieten met een grote G!!!!
De keerzijde van Kenia…de sloppenwijken. Ik wilde graag van het sponsorgeld voedselpakketten kopen en bij een aantal families brengen. Het voedselpakket stel je zelf samen en bevat o.a. rijst, bloem, kookvet, bonen, linzen, zeep e.d. Ik heb vier pakketten samengesteld, het is heel heftig te zien hoe mensen in deze omstandigheden kunnen leven, maar ze moeten wel…ze zijn erg dankbaar als we komen en zijn heel blij, de eerste familie was al eens bezocht door de vrijwilligers en Wies had van haar sponsorgeld golfplaten gekocht omdat het dak niet meer goed was. Ik heb deze mensen ook een pakket gegeven, de man ‘des huizes’ zei dat dit zijn geluksdag was en dat God zijn gebeden had gehoord! Sta je daar…’God bless you’…Ik zal het nooit vergeten.
Daarna bij twee oude dames (in de tachtig jaar schat ik) hier vlakbij het Upendo huis geweest. De ene dame zat de hele dag op een krukje in haar hutje omdat ze niet meer kon lopen, haar kleindochter komt haar af en toe helpen. Voor de rest zit ze daar maar bij haar vuurtje…jee wat aangrijpend pfff ze was ook weer heel dankbaar voor mijn pakket… Arnor en Charlotte hadden een trui voor de vrouw omdat ze het koud had. De tweede oude vrouw had niemand, geen kinderen niks, maar ze kon nog wel een beetje in haar tuin werken zodat ze wat te eten had. Ze was zo blij dat we langskwamen, de dekens die Wies en Sabine hier voor zichzelf hadden gekocht ga ik nog bij hen brengen, ook mijn voedselpakket werd dankbaar aangenomen. Pfff als je dit ziet komt het wel binnen zeg, ik moest het even verwerken, maar ben blij iets te kunnen doen. Al is het maar een druppel op een gloeiende plaat.
Nu iets positiefs hier, vrijdag 3 augustus zijn we naar baby weeshuis New Life geweest, daar zitten kindjes vanaf een paar uur oud die ergens (in de bush of in een put) achtergelaten zijn. De andere vrijwilligers waren daar al een keer geweest, dus alleen ik kreeg van de manager een rondleiding. In principe komen al deze baby’s in aanmerking voor adoptie, voornamelijk naar Nederland, Duitsland, Zweden en Denemarken. Wauw wat zag het er hier netjes en goed uit, en wat een goede zorg krijgen deze baby’s. Het weeshuis staat ook in een villawijk van Nyeri en het is er ook lekker rustig. Toevallig was er een vrouw van het adoptie bureau en ik heb uitgebreid met haar gesproken over adoptie. Er zijn 80.000 tot 100.000 baby’s in Kenia die wachten op adoptie ouders!!!! Dat is enorm veel, de wachttijd op zo’n kindje is ook niet lang, alleen het enige probleem is dat als je wilt adopteren en ze hebben jou uitgekozen als beste ouders voor het betreffende kindje, dat je minimaal 6 tot 8 maanden in Kenia (meestal Nairobi) moet verblijven om alles te regelen met de rechtbank e.d. Het kindje is dan wel al bij je en dat is ook goed voor de binding maar het houdt ook een hoop aanstaande ouders tegen want het is daardoor erg kostbaar en lastig om zo lang in Kenia te verblijven. Als single vrouw kan je ook een kindje adopteren…..wie weet ooit! Als ik ooit een kindje ga adopteren wordt het in ieder geval een Keniaans kindje!
Helaas werd ik na dit bezoek erg ziek, flinke koorts en dat heeft wel twee dagen geduurd, daarna knapte ik langzaam op. Gelukkig want je wil hier echt niet naar een ziekenhuis, Baboe de vader van Jackson kwam 3 keer per dag kijken hoe het met me was en regelde dat ik genoeg te eten en te drinken kreeg, zo lief! Vrijdagavond vertrokken de vrijwilligers Wies, Sabine, Arnor en Charlotte naar huis en dit was een emotioneel afscheid!
Tot zover mijn update, morgen schrijf ik verder en zal ik ook wat foto’s plaatsen!
Het is weer even geleden dat ik mijn blog heb geschreven dus het wordt hoog tijd dat ik jullie weer wat vertel over mijn avonturen! Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de reacties op mijn blogs, dat doet me erg goed en ik vind het heel leuk om te lezen!
Inmiddels ben ik al een paar dagen de enige vrijwilliger hier in Upendo, de andere vrijwilligers zijn weer naar huis. Het is best gek om hier nu alleen te zijn, ik mis het even in het Nederlands praten en het praten over alles wat we meemaken hier. Maar ik voel me hier thuis en ik ben natuurlijk niet alleen, natuurlijk zijn de kids er, de huismoeders, Jackson en zijn familie en Zack is er ook!
Toen iedereen er nog was zijn we maandag 30 augustus naar de evenaar geweest met alle vrijwilligers, dit is een leuk uitje omdat je daar leuke souveniertjes kan kopen en natuurlijk het effect van de evenaar kan zien! Het waterstraaltje draait inderdaad de andere kant op als je noordelijk of zuidelijk gaat, heel gaaf om te zien! Een meneer gaf mij en Rebecca (huismoeder) een demonstratie voor 2 euro p.p. Daarna wordt je naar de souvenierwinkeltjes geleid en moet je perse als eerste naar een bepaalde winkel, de verkopers hebben daar schijnbaar afspraken over want ze verkopen veel van het zelfde! Je moet flink onderhandelen over de prijs en dat is soms best vermoeiend…ze weten dat je genoeg geld op zak hebt, maar ik heb gezegd dat ze geen misbruik van me moeten maken en dat ik hier ben om hun kinderen te helpen en dat dat al genoeg kost! Dan dimmen ze wel in want ze vragen echt belachelijke prijzen. Vlakbij de evenaar is een enorme supermarkt en daar wilden we allemaal graag naartoe, we verlangen inmiddels best wel naar ‘normaal’ eten e.d. Dus hebben we ook daar even inkopen gedaan, ik heb van het sponsorgeld nog afwasmiddel, schuursponsjes e.d. voor de huismoeders gekocht.
Het beste van de reis naar deze plek is dat je hier hamburgers kunt kopen, verse!!! Whah daar verlangden we allemaal erg naar, samen hebben we Rebecca en Jackson getrakteerd op een hamburger en dit hebben ze bijna nog nooit gegeten, dus ook voor hen een grote smulpartij!!! Genieten met een grote G!!!!
De keerzijde van Kenia…de sloppenwijken. Ik wilde graag van het sponsorgeld voedselpakketten kopen en bij een aantal families brengen. Het voedselpakket stel je zelf samen en bevat o.a. rijst, bloem, kookvet, bonen, linzen, zeep e.d. Ik heb vier pakketten samengesteld, het is heel heftig te zien hoe mensen in deze omstandigheden kunnen leven, maar ze moeten wel…ze zijn erg dankbaar als we komen en zijn heel blij, de eerste familie was al eens bezocht door de vrijwilligers en Wies had van haar sponsorgeld golfplaten gekocht omdat het dak niet meer goed was. Ik heb deze mensen ook een pakket gegeven, de man ‘des huizes’ zei dat dit zijn geluksdag was en dat God zijn gebeden had gehoord! Sta je daar…’God bless you’…Ik zal het nooit vergeten.
Daarna bij twee oude dames (in de tachtig jaar schat ik) hier vlakbij het Upendo huis geweest. De ene dame zat de hele dag op een krukje in haar hutje omdat ze niet meer kon lopen, haar kleindochter komt haar af en toe helpen. Voor de rest zit ze daar maar bij haar vuurtje…jee wat aangrijpend pfff ze was ook weer heel dankbaar voor mijn pakket… Arnor en Charlotte hadden een trui voor de vrouw omdat ze het koud had. De tweede oude vrouw had niemand, geen kinderen niks, maar ze kon nog wel een beetje in haar tuin werken zodat ze wat te eten had. Ze was zo blij dat we langskwamen, de dekens die Wies en Sabine hier voor zichzelf hadden gekocht ga ik nog bij hen brengen, ook mijn voedselpakket werd dankbaar aangenomen. Pfff als je dit ziet komt het wel binnen zeg, ik moest het even verwerken, maar ben blij iets te kunnen doen. Al is het maar een druppel op een gloeiende plaat.
Nu iets positiefs hier, vrijdag 3 augustus zijn we naar baby weeshuis New Life geweest, daar zitten kindjes vanaf een paar uur oud die ergens (in de bush of in een put) achtergelaten zijn. De andere vrijwilligers waren daar al een keer geweest, dus alleen ik kreeg van de manager een rondleiding. In principe komen al deze baby’s in aanmerking voor adoptie, voornamelijk naar Nederland, Duitsland, Zweden en Denemarken. Wauw wat zag het er hier netjes en goed uit, en wat een goede zorg krijgen deze baby’s. Het weeshuis staat ook in een villawijk van Nyeri en het is er ook lekker rustig. Toevallig was er een vrouw van het adoptie bureau en ik heb uitgebreid met haar gesproken over adoptie. Er zijn 80.000 tot 100.000 baby’s in Kenia die wachten op adoptie ouders!!!! Dat is enorm veel, de wachttijd op zo’n kindje is ook niet lang, alleen het enige probleem is dat als je wilt adopteren en ze hebben jou uitgekozen als beste ouders voor het betreffende kindje, dat je minimaal 6 tot 8 maanden in Kenia (meestal Nairobi) moet verblijven om alles te regelen met de rechtbank e.d. Het kindje is dan wel al bij je en dat is ook goed voor de binding maar het houdt ook een hoop aanstaande ouders tegen want het is daardoor erg kostbaar en lastig om zo lang in Kenia te verblijven. Als single vrouw kan je ook een kindje adopteren…..wie weet ooit! Als ik ooit een kindje ga adopteren wordt het in ieder geval een Keniaans kindje!
Helaas werd ik na dit bezoek erg ziek, flinke koorts en dat heeft wel twee dagen geduurd, daarna knapte ik langzaam op. Gelukkig want je wil hier echt niet naar een ziekenhuis, Baboe de vader van Jackson kwam 3 keer per dag kijken hoe het met me was en regelde dat ik genoeg te eten en te drinken kreeg, zo lief! Vrijdagavond vertrokken de vrijwilligers Wies, Sabine, Arnor en Charlotte naar huis en dit was een emotioneel afscheid!
Tot zover mijn update, morgen schrijf ik verder en zal ik ook wat foto’s plaatsen!
-
11 Augustus 2012 - 11:53
Theo Kruissen:
he Dorien,
wat maak jij veel mee wat een indrukken moet dat bij jou achterlaten.
Hoe wil je dat ooit een plaatsje kunnen geven.
gr
Theo -
11 Augustus 2012 - 13:11
Georg En Hedi:
hey Do,
Wat een belevenissen, ik denk dat deze ervaring je wel verandert. Alles wat je daar meemaakt, maakt een diepe indruk om ons. Echt respect voor je.
Groetjes ook van Georg en Mike.
Xs Hedi -
11 Augustus 2012 - 14:25
Marco:
Dorienepien!
Behoorlijk heavy wat je daar allemaal beleeft, zeker voor een westerling moet het erg confronterend zijn, die armoede.
Wat lief dat je die mensen daar helpt, echt respect. (een woord dat helaas te vaak wordt misbruikt.. Door snotapen van 12 bijvoorbeeld..)
Het lijkt me ook wel verwarrend dat je nu met hele arme en dankbare kinderen en straks op school met redelijk veel verwende en ondankbare kids.
Natuurlijk kunnen "onze" kids daar niks aan doen en misschien kun jij jouw ervaringen met je leerlingen delen, zodat we hier ook wat minder materialistisch en egocentrisch kunnen gaan leven.. Een mooie missie ;-)))
Hier is het leven ook erg zwaar, beetje in de zon zitten, bootje klussen en koud bier drinken;-)
Morgen word ik 41, op naar het bejaardenhuis!
Geef de kinderen 41 knuffels en leer ze wat Betuws, zoals "wittewel" en "keltie"!!
Veel liefs uit Culemborg en nog heel veel succes met je nobele en bewonderingswaardige werk!!!!!!!
X Marco -
11 Augustus 2012 - 15:39
Linda :
Hoi Do,
eindelijk lukt het me weer om iets te plaatsen hier, wat er de vorige keren mis ging, I don't know.
Nou, adopteren, ik zie het jou wel doen hoor! Achtergelaten in een put, wat moet je als moeder allemaal wel niet meegemaakt hebben om zoiets te doen...
zo veel babies die voor adoptie zitten te wachten in een weeshuis en zoveel maanden in kenia wachten als je wil adopteren, dat is haast niet te combineren als je een baan hebt, maar ik denk dat je je dromen mag durven doen!!!
wij als blanke, rijke vrouw uit het westen zijn vrij en hebben de keuze ons leven in te richten, dat besef je maar weer al te goed als je het verhaal over de vrouwengevangenis leest. Hier heb je als vrouw ook de keuze om je beschermen tegen aids en zwangerschap en is een huwelijk een keuze, net als sex.
Geniet van de kids en het land, op jullie gezondheid!!! xxxxx -
11 Augustus 2012 - 20:38
Liane:
Hé Dorien, geen stapjes overslaan he? Heel wat dames van de IBB zijn volgens jouw instructies op zoek naar dé man voor Dorien Hanneman ('t is nog niet gelukt om deze te vinden. Het eisenpakket is nogal groot..) Begin jij al kriebels te krijgen om te gaan adopteren.
Goed om je verhaal weer te lezen. Ben benieuwd naar de foto's. Wat zal de overstap over 2 weken voor jou ontzettend groot zijn. Geniet er nog maar even van.
Lieve groetjes, Liane -
12 Augustus 2012 - 08:41
Ada:
Heftig hoor allemaal ,wat jij daar meemaakt... Jammer dat die adoptieprocedure zo'n lang verblijf verlangt, dat zal heel veel a.s. ouders tegenhouden. En dan te weten dat er zoveel weeskinderen zijn.....
Jammer dat je ziek bent geworden, maar gelukkig dat je opgeknapt bent!!
Geniet nog van je verdere verblijf en ik denk dat de overgang naar ons rijke Westen voor jou straks MEGA zal zijn.... Groetjes, Ada -
13 Augustus 2012 - 09:07
Wilma De Haan:
Hi Dorien
Wat een verhaal, zelfs op afstand is het verschrikkelijk indrukwekkend, laat staan als je er midden in zit. Het zal straks voor jou wel weer wennen zijn hier in Nederland. Gelukkig ben je weer opgeknapt want je moet er inderdaad niet aan denken daar in een ziekenhuis terecht te komen.
See you soon
Groetjes Wilma -
13 Augustus 2012 - 09:12
Es:
Heej Do, Prestatie hoor wat jij daar doet! Heftig wat je meemaakt. Ongelofelijk dat het proces zoveel regels heeft om een kindje te adopteren terwijl er zoveel kindjes anders veel sneller gelukkiger gemaakt kunnen worden doordat er gezorgd kan worden voor ze en liefde gegeven kan worden.
Wil je staks nog wel terug naar NL? Wat een mega contrast...
Geniet daar nog even. Liefs Es -
13 Augustus 2012 - 22:08
Pa En Ma.:
Hoi, Dorien.
Wat indrukwekkend allemaal.
We vinden je een kanjer dat je dit allemaal doet.
Tot ziens op skype.
Groet,
Pa en ma. -
13 Augustus 2012 - 22:09
Pa En Ma.:
Hoi, Dorien.
Wat indrukwekkend allemaal.
We vinden je een kanjer dat je dit allemaal doet.
Tot ziens op skype.
Groet,
Pa en ma. -
14 Augustus 2012 - 00:41
Pauline:
Heee lieve Dorien!
Ik lees je blog trouw, wat fijn dat we zo met je kunnen meeleven!
Je was al een skatje, maar nu nog meer. Je mag dus veeeeeel vaker wijntjes bij me komen drinken!!!
Ook leuk voor je hond, want hebben nu Nana. Ja, zo'n adoptie gaat makkelijker....
Nou, meissie, alle plezier, sterkte, rust, liefde en gezondheid gewenst voor je laatste anderhalve week.
Dikke kus van Pauline -
14 Augustus 2012 - 13:05
Malika:
Hoi Dorien,
Wow!!! Jij bent echt vet stoer! Ben super trots op je. Wat ben je toch goed bezig.
Blij te horen dat je weer beter bent.
Je schrijft echt leuk, moet een boek worden hihihi Keep it up:)
Een hele dikke kus!
Ps: hoe bruin ben je al?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
