Dag 2 Maandag 23 juli

Blog 23 juli
Vannacht goed geslapen, het is allemaal wel een beetje behelpen maar ik pas me snel aan! Vandaag zijn we in de middag met alle vrijwilligers (we zijn in totaal met 9!) en Jackson en Zack (Zack, 23 jaar, loopt hier ook veel rond en maakt mooie maskers die hij uit hout snijdt) naar het ziekenhuis geweest. Een vriend van Jackson is gestoken in zijn borst (door zijn vrouw!) en we gingen hem opzoeken, ook was er een kindje die verbrand was en die moeder kende Jackson ook. Dus daar zijn we ook langsgegaan. Het was heel bijzonder in het ziekenhuis, het was best groot met allemaal verschillende gebouwen en er zijn veel families aanwezig. Als blanken vielen we wel op! We liepen eerst naar de kinderafdeling en daar lagen kinderen maar ook hun ouders en zo zaten/lagen gewoon in het bed van het kind! Het was heel druk, we werden ook aangestaard en ik voelde me best een beetje ongemakkelijk. Er was totaal geen structuur en ik vond het bizar druk met heel veel mensen. Toen we bij het verbrandde kindje waren lag ze te slapen en haar moeder vertelde dat ze al 3 dagen niks gedronken of gegeten had, ik vroeg Jackson waarom ze geen sonde voeding kreeg, dat zou wel moeten zei hij maar de artsen hebben weinig tijd…. Heel apart allemaal, op de muur stonden in de kamers ook de prijzen wat het kost om in het ziekenhuis behandelt te worden. Veel mensen kunnen dit niet betalen, maar doordat dit een ziekenhuis van de regering is kunnen mensen toch geholpen worden. Naast deze ziekenhuizen heb je ook nog de privéklinieken (met betere omstandigheden) waar je behoorlijk voor moet betalen, dit is dus voor de meeste Kenianen niet te betalen.
Daarna zijn we wat boodschappen gaan doen in de plaatselijke supermarkt. Ook heb ik internet geregeld via een dongel. Wies en ik waren in de ochtend begonnen met het opruimen van de spullen die in het kantoortje stonden, dit waren namelijk dozen en koffers vol met allerlei spullen voor de kinderen die nooit echt uitgezocht waren maar wel leuk zijn voor de kinderen. We vonden allerlei leuke spellen, knutselmaterialen enz… We hebben in de supermarkt handige kratten van mijn sponsorgeld gekocht en alles gesorteerd. Ook hebben we de kamer waar de kinderen huiswerk kunnen maken en waar ze kunnen tekenen helemaal opgeruimd. Zodat de kinderen bakken met stiften/potloden/creatieve materialen hebben en dat nu ook kunnen gebruiken en dat er weer wat orde is in de spullen.
Vanmiddag reden we al een stukje langs de sloppenwijken en in de stad Nyeri was het echt bizar druk! Overal liepen mensen en reden auto’s, zo bizar druk en je denkt elk moment we rijden ergens tegenaan!
Toen we terug kwamen waren de kinderen al uit school en er was weer een gezellige drukte! Het valt me op dat de kinderen heel lief en leuk met elkaar kunnen spelen, ze gaan dan in de grote woonkamer op het kleed zitten en spelen.
Als ze gaan avondeten gaan ze gelijk rustig zitten en zeggen ze een gebedje, als ze eten is iedereen heel stil. Ze eten netjes hun bordje leeg, en als ze het echt niet op krijgen dan zegt een van de huismoeders aan wie ze het mogen geven. En dan eet de ander het gewoon op. Ze zijn dan zo lief! Wij vrijwilligers eten apart nadat de kinderen hebben gegeten. Vandaag kregen we heerlijke gekookte kool met aardappelpuree. De huismoeders moeten zoveel aardappels schillen dat ze daar lang mee bezig zijn, het zijn ook hele kleine aardappeltjes!
Vlak voor het eten ging opeens het licht uit, heel apart want het is dan ook heel donker! Dus we hebben in het donker gegeten, na een half uur ongeveer ging gelukkig het licht weer aan. Toen de kleintjes in bed lagen ben ik ze weer even weltrusten gaan zeggen. Ik merk dat veel kinderen vragen hoe lang ik blijf, en als ik dan zeg dat heel lang blijf verschijnt er een grote smile op hun gezicht. Hier wordt je zo blij van! Van Joy kreeg ik ook nog eens een dikke zoen!
Joy is denk ik een jaar of 6 en geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Ik denk dat ze zuurstof tekort heeft gehad tijdens de geboorte (bevallingen hier zijn een groot risico voor moeder en kind). Toen ze hier kwam kon ze nog niet eens lopen of zelfstandig eten. Nu kan ze dit alles wel en begrijpt ze je ook een beetje. Jackson vertelde me dat kinderen als Joy binnen worden gehouden, en geen plek hebben in de maatschappij. Ook denkt hij dat Joy meer kan dan men denkt, dat dacht ik namelijk ook gelijk! Joy zou ik wel mee willen nemen naar Nederland, in Nederland heeft ze wel een toekomst en is er speciale zorg voor haar. Ze is ook zo lief en altijd heel vrolijk. Ze geniet ervan als je haar aandacht geeft, dit raakt me echt, je wilt voor ieder kind een toekomst en ze verdienen het om een kans te krijgen!
Het is allemaal nog erg overweldigend en ik merk dat ik nog even moet bijkomen van mijn reis! Morgen zal ik verder schrijven, ik maak zoveel mee, het is haast niet bij te houden!

Liefs Dorien